dinsdag 25-10

Volgens Ria ga ik steeds meer op de ‘dunne’ van de “dikke en de dunne” lijken. Nou je weet wel hoe ik haar ga noemen als dit zo door gaat. Vanmorgen tijd om de verslagen af te maken. Voor de lunch naar het broederhuis. Toen ik de deur uit kwam, kwam er ook een mijnheer bij de buren naar buiten. Hij wilde weten of ik naar het broederhuis ging. Stap maar achterop. Dus ik op de motor, luid toeterend en mensen van de weg jagend (nou ja, de bestuurder dan) tot voor de deur bij de broeders.
Na de lunch een uitvoerig evaluatie gesprek met Broeder Frank over de inzet en mogelijkheden van hun werk. Gaande het gesprek werd ik uitgenodigd om terug te komen. Kennelijk is het toch bevallen.
Ik had Ria beloofd de vuilnis weg te brengen, dus toen ik naar buiten kwam had ik een vuilniszak bij mij om in een bak te gooien onderweg. Door de motorrit lukte dat niet. Bij het broederhuis werd het me nog een keer als kleinood nagedragen, omdat ik het ergens vergeten was. Uiteindelijk heeft de riksja rijder het voor mij weggegooid.
In de middag gewerkt en gelezen. Het verslag is klaar. Het boek nog lang niet uit, maar begint wel te schimmelen. Met Ria samen haar nieuwe jurk opgehaald in de Womensclub. Daar werd ik als psycholoog aangesproken door een vrouw met een probleem. Probleem was ook dat zij geen Engels sprak en er dus iemand bij moest halen om te vertalen. Een moeizaam gesprek waarbij de lange en vele zinnen van de vrouw werden vertaald ik korte statements waarbij iedere nuance wegviel. Daarbij hadden wij ook nog diverse toeschouwers die zich niet weg lieten sturen. Ria wilde zichzelf met het oog op de privacy terugtrekken, maar dat werd niet geaccepteerd. Uiteindelijk had de vrouw zelf al een diagnose en een soort oplossing, dus de therapeutische taak was beperkt.
Even boodschappen doen voor het avondeten en dan met een CNG, een elektrische riksja de stad in, omdat Ria foto’s wilde laten afdrukken om terug te geven aan de Koningen en Koninginnen. Een leuk plan (zowel het de stad ingaan als het foto’s weggeven). De onderhandelingen werden aanvankelijk door Ria gevoerd, maar al snel kreeg zij hulp van een tiental buitenstaanders, die niet alleen aan de berijder uitlegden waar hij heen moest, maar ook hoeveel hij mocht rekenen. Wij kwamen uit op 40 taka, een behoorlijk bedrag. Bij de foto shop opnieuw onderhandelen. De foto’s zouden binnen twee uur klaar zijn. Niet alleen afgedrukt, maar daarna ook nog gelamineerd, omdat ze anders hier niet houdbaar zijn. Wat te doen met die twee uur. Zin om terug te gaan hadden we niet. In het stikdonker is verder weinig te zien behalve onafzienbare hoeveelheden mensen, en weinig te doen. Uiteindelijk in een chique restaurant gaan eten. Bij de Bangladese afdeling van het restaurant konden we er met al het personeel niet uitkomen wat we zouden kunnen eten. Vooral dat Ria vegetarisch wilde eten was onvertaalbaar. Ten einde raad stuurden zij ons naar de Chinees. Dat bleek hetzelfde restaurant te zijn, alleen een andere afdeling. We begonnen met lassi, een zoete yoghurt drank. Lekker, zo voor het eerst in drie weken een melkproduct. Het met zorg uitgezochte hoofdgerecht bleek weer noedels te zijn toen het werd geserveerd. Nou ja. Het eten dat niet werd opgegeten werd zorgvuldig ingepakt en meegegeven. Wij gaven het door aan een riksja rijder die voor de deur stond.