Donderdag 29 november 2012
Door: Theo
Blijf op de hoogte en volg Theo
29 November 2012 | Bangladesh, Mymensingh
Donderdag, 29 november 2012
Gisteren was Ria er in geslaagd om twee dekens te scoren, waardoor we allebei vannacht heerlijk hebben geslapen. We lagen al om 9.15 in bed en sliepen tot 8.00 uur. Genoeglijk samen ontbeten na het voorlezen van de mail. Pannenkoeken met banaan.
Ria heeft inmiddels op weg naar haar volgende KDC geld kunnen scoren, dus die zorg is ook weer voorbij.
Deze morgen begonnen met inpakken en schoonmaken van het huisje, want we moeten morgen om 6.00 het pand verlaten om op tijd bij het grote feest van de gehandicapten te kunnen zijn in Dhaka.
Erg veel valt er natuurlijk niet op te ruimen in deze kleine ruimte, en met het oog op de beesten hebben we het meeste ook niet uitgepakt maar in de afgesloten koffers laten zitten.
Ria was tegen 12.00 al weer terug. Samen lunchen in ons theehuis. Via Alex waren we ontboden bij de directeur van PCC. Zowel Alex als Juma waren er erg nerveus over en hoopten dat wij zouden gaan. Voor hen hadden we dat natuurlijk wel over, hoewel we met deze directeur niets hadden en we hem, behalve bij zijn toespraak aan het begin ook nauwelijks hadden gezien.
Het doel van het gesprek was – zoals wij al vermoedden – dat hij ons een fonds wil laten oprichten voor zijn PCC, zodat zij projecten makkelijker van de grond zouden kunnen krijgen.
Op zich een legitieme vraag. Door onze contacten met broeder Frank echter lastig, omdat het nu overzichtelijk verloopt en de gelden zonder strijkstok-effecten rechtstreeks bij de doelgroep belanden.
Ria heeft het de goede man ook duidelijk en helder gezegd.
Onderweg uitgestapt om veters te kopen, omdat een van de mijne het had begeven. Wij kenden inmiddels een mannetje dat daarvoor kon zorgen. Hij zat in een klein straatje op de grond met wat schoensmeer en een stel schoenen. Er stond nog een man bij. Bleken ze samen drie schoenen te hebben. Toen ons mannetje op stap moest om veters te halen moest de ander een van zijn schoenen even inleveren, zodat de ander met twee schoenen over straat kon.
Na een minuut of tien kwam hij trots met twee veters aanlopen. Deze werden niet gewoon verkocht, maar ook voor mij in mijn schoenen gedaan en vervolgens werden de schoenen nog even opgewreven. Een van mijn oude veters was nog goed en die nam de man graag aan om weer in de verkoop te doen.
Ria was ondertussen een andere straat ingelopen om te zien of zij het bedelaartje van vorige week nog kon vinden, want die had wel een beetje haar hart gestolen. Toen ik klaar was met mijn schoenen avontuur liep ik ook die straat in. Denk qua drukte aan de Haagse Markt op zaterdagmiddag. Ik zag haar nergens. Ik stond kennelijk duidelijk rond te kijken. Stopt er een Riksja rijder die zegt: Ze is daar verderop! (In het Bengaals natuurlijk). Hij had haar een paar honderd meter verderop gespot en liet dat even aan mij weten.
Ook dat is Bangladesh, het steeds behulpzaam zijn.
Vervolgens naar de Club van Koningen en Koninginnen, de Stations Kinderen, onze kleine daklozen. Toen wij niet ver van de club in een halve sloppenwijk de verkeerde kant op dreigden te lopen kwam er een jongetje van de club aangerend die ons vertelde dat wij verkeerd gingen. Jullie moeten die weg in. Hij ging ons verder voor en wij waren in no-time in de club waar wij door de kinderen hartelijk werden ontvangen.
Wij hadden uit Nederland een hele voorraad spelen meegenomen die wij daar wilden afleveren en zo nodig van toelichting of uitleg voorzien.
Uitleggen helpt niet altijd, dus wij zijn met de kinderen de spelen gaan doen, met een beetje vertaling van de begeleiders. Waanzinnig leuk. Wat zijn die kinderen fanatiek om iets te leren. Nieuwsgierig en leergierig. Het ontbreekt hen duidelijk aan formele ontwikkeling, maar niet omdat zij zelf niet willen.
Bingo spelen in het Engels? Moeilijk, maar doen we.
Puzzelen met blokjes? Duurt even voor ze door hebben dat de plaatjes voorbeelden zijn, maar dan gaan ze ook.
Meestal met een aantal tegelijk. Ieder op zijn eigen niveau.
Vier op een rij is ook niet eenvoudig. Eerst al doende uitleggen dat vier op een rij krijgen de bedoeling is. Vervolgens dat je ook nog moet letten op de tegenpartij en die moet tegenwerken. Is aanvankelijk wel wat veel gevraagd, maar na een tijdje zijn ze niet meer te houden.
Ria speelde Twister met ze. Niet alle spelregels werden tot in de puntjes begrepen, maar er werd gezamenlijk veel lol gemaakt.
Het hoogtepunt van ons bezoek hier aan Bangladesh.
Na afloop eerst weer even naar de fotograaf om de foto’s van deze middag voor de kinderen te laten afdrukken en plastificeren. Kunnen we ze hier laten. De fotograaf kent ons al. Hij begint uit zichzelf al Ria op het zakje te schrijven als we binnenkomen.
Omdat we een uur moesten wachten, zijn we maar even bij Sarinda gaan eten. Je kunt daar kiezen uit de Chinees, een Bengaals restaurant of het dakterras waar een beperkte hoeveelheid hapjes te krijgen is. We kozen voor de Chinees en zochten iets lekkers uit. Net als vorig jaar kregen we weer noedels. Smakelijk, dat wel.
Nu zijn we weer op onze kamer. We gaan vroeg naar bed, zodat we er op tijd uitkunnen morgen.
Gisteren was Ria er in geslaagd om twee dekens te scoren, waardoor we allebei vannacht heerlijk hebben geslapen. We lagen al om 9.15 in bed en sliepen tot 8.00 uur. Genoeglijk samen ontbeten na het voorlezen van de mail. Pannenkoeken met banaan.
Ria heeft inmiddels op weg naar haar volgende KDC geld kunnen scoren, dus die zorg is ook weer voorbij.
Deze morgen begonnen met inpakken en schoonmaken van het huisje, want we moeten morgen om 6.00 het pand verlaten om op tijd bij het grote feest van de gehandicapten te kunnen zijn in Dhaka.
Erg veel valt er natuurlijk niet op te ruimen in deze kleine ruimte, en met het oog op de beesten hebben we het meeste ook niet uitgepakt maar in de afgesloten koffers laten zitten.
Ria was tegen 12.00 al weer terug. Samen lunchen in ons theehuis. Via Alex waren we ontboden bij de directeur van PCC. Zowel Alex als Juma waren er erg nerveus over en hoopten dat wij zouden gaan. Voor hen hadden we dat natuurlijk wel over, hoewel we met deze directeur niets hadden en we hem, behalve bij zijn toespraak aan het begin ook nauwelijks hadden gezien.
Het doel van het gesprek was – zoals wij al vermoedden – dat hij ons een fonds wil laten oprichten voor zijn PCC, zodat zij projecten makkelijker van de grond zouden kunnen krijgen.
Op zich een legitieme vraag. Door onze contacten met broeder Frank echter lastig, omdat het nu overzichtelijk verloopt en de gelden zonder strijkstok-effecten rechtstreeks bij de doelgroep belanden.
Ria heeft het de goede man ook duidelijk en helder gezegd.
Onderweg uitgestapt om veters te kopen, omdat een van de mijne het had begeven. Wij kenden inmiddels een mannetje dat daarvoor kon zorgen. Hij zat in een klein straatje op de grond met wat schoensmeer en een stel schoenen. Er stond nog een man bij. Bleken ze samen drie schoenen te hebben. Toen ons mannetje op stap moest om veters te halen moest de ander een van zijn schoenen even inleveren, zodat de ander met twee schoenen over straat kon.
Na een minuut of tien kwam hij trots met twee veters aanlopen. Deze werden niet gewoon verkocht, maar ook voor mij in mijn schoenen gedaan en vervolgens werden de schoenen nog even opgewreven. Een van mijn oude veters was nog goed en die nam de man graag aan om weer in de verkoop te doen.
Ria was ondertussen een andere straat ingelopen om te zien of zij het bedelaartje van vorige week nog kon vinden, want die had wel een beetje haar hart gestolen. Toen ik klaar was met mijn schoenen avontuur liep ik ook die straat in. Denk qua drukte aan de Haagse Markt op zaterdagmiddag. Ik zag haar nergens. Ik stond kennelijk duidelijk rond te kijken. Stopt er een Riksja rijder die zegt: Ze is daar verderop! (In het Bengaals natuurlijk). Hij had haar een paar honderd meter verderop gespot en liet dat even aan mij weten.
Ook dat is Bangladesh, het steeds behulpzaam zijn.
Vervolgens naar de Club van Koningen en Koninginnen, de Stations Kinderen, onze kleine daklozen. Toen wij niet ver van de club in een halve sloppenwijk de verkeerde kant op dreigden te lopen kwam er een jongetje van de club aangerend die ons vertelde dat wij verkeerd gingen. Jullie moeten die weg in. Hij ging ons verder voor en wij waren in no-time in de club waar wij door de kinderen hartelijk werden ontvangen.
Wij hadden uit Nederland een hele voorraad spelen meegenomen die wij daar wilden afleveren en zo nodig van toelichting of uitleg voorzien.
Uitleggen helpt niet altijd, dus wij zijn met de kinderen de spelen gaan doen, met een beetje vertaling van de begeleiders. Waanzinnig leuk. Wat zijn die kinderen fanatiek om iets te leren. Nieuwsgierig en leergierig. Het ontbreekt hen duidelijk aan formele ontwikkeling, maar niet omdat zij zelf niet willen.
Bingo spelen in het Engels? Moeilijk, maar doen we.
Puzzelen met blokjes? Duurt even voor ze door hebben dat de plaatjes voorbeelden zijn, maar dan gaan ze ook.
Meestal met een aantal tegelijk. Ieder op zijn eigen niveau.
Vier op een rij is ook niet eenvoudig. Eerst al doende uitleggen dat vier op een rij krijgen de bedoeling is. Vervolgens dat je ook nog moet letten op de tegenpartij en die moet tegenwerken. Is aanvankelijk wel wat veel gevraagd, maar na een tijdje zijn ze niet meer te houden.
Ria speelde Twister met ze. Niet alle spelregels werden tot in de puntjes begrepen, maar er werd gezamenlijk veel lol gemaakt.
Het hoogtepunt van ons bezoek hier aan Bangladesh.
Na afloop eerst weer even naar de fotograaf om de foto’s van deze middag voor de kinderen te laten afdrukken en plastificeren. Kunnen we ze hier laten. De fotograaf kent ons al. Hij begint uit zichzelf al Ria op het zakje te schrijven als we binnenkomen.
Omdat we een uur moesten wachten, zijn we maar even bij Sarinda gaan eten. Je kunt daar kiezen uit de Chinees, een Bengaals restaurant of het dakterras waar een beperkte hoeveelheid hapjes te krijgen is. We kozen voor de Chinees en zochten iets lekkers uit. Net als vorig jaar kregen we weer noedels. Smakelijk, dat wel.
Nu zijn we weer op onze kamer. We gaan vroeg naar bed, zodat we er op tijd uitkunnen morgen.
-
29 November 2012 - 15:50
Marianne P:
Dag Theo en Ria,
Wat een prachtige dag om jullie missies af te sluiten! Warm opstaan uit bed, de noodzakelijke boodschappen scoren in goed gesprek met leveranciers en andere getuigen of hulpkrachten. Al spelend de kinderen aanhet spelen krijgen! En dan ook nog een projectdirecteur (?) diets maken dat jullie je niet voor de strijkstok je inzetten maar voor de kinderen en hun opvoeders zelf: hulde!
Ik wens jullie een goed nachtrust en een veilige aankomst in Dhaka.
Marianne P. -
29 November 2012 - 18:54
Annekee:
De twee mannen met drie schoenen intrigeren me. Het roept veel vragen op: zijn ze dan altijd om de beurt op pad? Hebben ze dezelfde maat? Hoe spreken ze af wie er 's morgens met 1 schoen de dag moet beginnen, en wie er 2 mag? Slaap lekker warm vannacht! Gaan jullie de laatste nacht weer in een hotel met warme douche? Ook ik vind jullie keien! Tot gauw! -
29 November 2012 - 20:55
Thijs:
En vooral, hebben ze bijvoorbeeld drie linkerschoenen, of hebben ze van alles wat? En zijn de schoenen afkomstig uit in totaal twee paren, of uit drie?
Ik kan het me namelijk voorstellen dat als iemand twee linkerschoenen heeft, en iemand anders maar één rechterschoen, dat het niet minder dan logisch is dat ze de krachten bundelen. (En de schoenen.) -
29 November 2012 - 22:07
Dymph:
Weer van je verslagen genoten! Wat een avontuur! Ik kan me zo voorstellen dat je met (bijna) lege koffers terug komt als ik hoor wat een armoede daar is!
-
30 November 2012 - 00:40
Pamela:
Lieve Theo en Ria,
Heerlijk om jullie verslagen te lezen! Elk met z'n eigen nuance. Ook ík had jullie graag in het rollenspel van het autistische kind willen zien!
Jullie hebben in die paar weken HEEL VEEL fanastisch werk verzet, blijdschap gegeven en blijdschap ontvangen. Geniet nog van het grote feest in Dakha en een hele goede reis terug.
Lieve groet, Pamela.
PS gelukkig dat het eten je nu beter is gevallen dan vorig jaar Theo! -
30 November 2012 - 08:34
Anne-Rose.:
Nou Theo en Ria ik zal jullie verhalen missen maar ik vind het ook wel fijn als jullie weer veilig thuis zijn.
Leuk hoor al die Bengalen die je helpen met vanalles. En soms weten ze zelf wat je nodig heb. Lief die koningen en koninginnen misschien kunnen ze weer lang teren op de liefde en aandacht die ze even extra gehad hebben.
Geniet nog even in Dhaka. Gaan jullie bij Nizam logeren of in ons Bengaalse hotelletje?
Groetjes Anne-Rose. -
30 November 2012 - 16:04
Marian Van K:
Wat een mooie en bedrijvige afsluitdag.
jullie hebben je tijd wel optimaal benut.
Lauk te horen van de spelletjes voor de sloppenwijkinderen.
Heel goede reis terug gewenst. -
30 November 2012 - 16:35
Anneke:
Hoi luitjes
Gelukkig is er ook nog wat te lachen he. Ik zie die kinder al voor me met de twister.
Ik zie Ria al voor me om het uit e leggen.
Ik ga denk ik maar spelletjes verzamelen bij fam. en kennissen.
Het schiet op he om weer thuis te komen.
Ik weet niet meer wanneer.
In elkgeval een fijne reis en tot ziens.
We hebben genoten van de verslagen.l
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
