Woensdasg 28 november 2011
Door: Theo
Blijf op de hoogte en volg Theo
28 November 2012 | Bangladesh, Mymensingh
Woensdag 28 november 2012.
Mijn eerste taak ’s morgens is geworden het voorlezen van alle mailberichten die Ria en ik hebben gekregen uit Nederland, terwijl Ria nog in bed ligt. Gezellig al deze berichten.
Vannacht was het weer heel koud. Eerst nog een extra trui aangedaan. Ik heb dat een t-shirt, een polo, en twee truien aan, en natuurlijk mijn lange broek. En toch heb ik het koud. Vanmorgen vroeg ten einde raad mijn deken maar dubbel gevouwen en heel stil gelegen om hem om mij heen te kunnen houden. Ontbeten met cornflakes en thee.
Ria ging heel dapper met douchegel de badkamer in. Ik ben benieuwd of ze ook echt onder de koude straal stapt.
Naar aanleiding van een vorig blog kreeg ik de vraag wat “bimmen” is.
“Bimmen” is een belevingsactiviteit voor geestelijk gehandicapten, op mooie muziek. Een begeleider geeft stevige aanrakingen op het ritme van de muziek. Het heet ook wel aanraken met aandacht. Hierdoor neemt het lichaamsbewustzijn en de contact-name van de gehandicapte toe . Het geeft rust.
Vanmorgen de training voor vanmiddag verder voorbereid en naar het andere eind van de stad om foto’s te laten afdrukken en plastificeren. Dat laatste is nodig, omdat foto’s in dit klimaat anders niet lang overleven. Eerst met een Tempo. Die was zo vol, dat ik alleen nog achterop op de treeplank kon staan. Ik begin me kennelijk aan te passen, want ik zit nergens meer mee. Ondanks mijn beperkte lengte ben ik toch groter dan de meeste Bengalen. Ik stak met kop en schouders boven de Tempo uit en had daardoor een prachtig uitzicht. Dat niet alleen, ook heel veel bekijks en commentaar.
De banken laten ons in de steek. Alle ATM’s weigeren geld te geven op onze pasjes. Hebben we alles wat we hadden weggegeven en zitten we zelf zonder kasgeld. Nou ja, we zullen wel zien. Misschien hebben we in Dhaka meer succes.
Vanaf Katjadulimore heb ik weer gewandeld. Onderweg kreeg ik nog het aanbod om het doodslaan van honden bij te wonen. Heb ik maar afgeslagen.
Lunchen deden wij in het dagverblijf naast ons huisje. Was leuk om kinderen van vorig jaar te zien en ook te zien hoe sommigen vooruit gegaan waren.
De training met Ria was top. Mijn rol was bescheiden. Ik mocht begeleider zijn als Ria een autistisch kind speelde. Daar valt nog veel aan te leren.
Daarna nog een training Sherborne. Leuk om te zien hoe de vrijwilligsters langzaam los komen en zichzelf als instrument durven gaan inzetten. Er werd veel gelachen tijdens het leren. Meestal een goed teken.
Vanavond uit eten bij Alex. Wij werden weer op het grote bed gepositioneerd en al het voedsel werd aangedragen. Alex, zijn vrouw en zijn nicht keken toe hoe wij het oppeuzelden. Een ongemakkelijke situatie.
Nu zijn we weer terug in ons huisje en voor het eerst sinds we hier zijn hebben we geen werk meer te doen vanavond. Morgen heeft Ria nog een aantal huisbezoeken met Tina en daarna gaan we samen naar de Stations kinderen. De Club van Koningen en Koninginnen. Om de kinderen weer te zien en met ze te spelen. Ook om uitleg te geven bij de materialen die wij uit Nederland hebben meegebracht om het spelend leren te bevorderen. Van de stations kinderen gaat vrijwel niemand naar school. Dus proberen de begeleiders hen via spel nog wat cognitieve vaardigheden bij te brengen. Van de echte wereld weten ze veel meer dan wij. Helaas.
Mijn eerste taak ’s morgens is geworden het voorlezen van alle mailberichten die Ria en ik hebben gekregen uit Nederland, terwijl Ria nog in bed ligt. Gezellig al deze berichten.
Vannacht was het weer heel koud. Eerst nog een extra trui aangedaan. Ik heb dat een t-shirt, een polo, en twee truien aan, en natuurlijk mijn lange broek. En toch heb ik het koud. Vanmorgen vroeg ten einde raad mijn deken maar dubbel gevouwen en heel stil gelegen om hem om mij heen te kunnen houden. Ontbeten met cornflakes en thee.
Ria ging heel dapper met douchegel de badkamer in. Ik ben benieuwd of ze ook echt onder de koude straal stapt.
Naar aanleiding van een vorig blog kreeg ik de vraag wat “bimmen” is.
“Bimmen” is een belevingsactiviteit voor geestelijk gehandicapten, op mooie muziek. Een begeleider geeft stevige aanrakingen op het ritme van de muziek. Het heet ook wel aanraken met aandacht. Hierdoor neemt het lichaamsbewustzijn en de contact-name van de gehandicapte toe . Het geeft rust.
Vanmorgen de training voor vanmiddag verder voorbereid en naar het andere eind van de stad om foto’s te laten afdrukken en plastificeren. Dat laatste is nodig, omdat foto’s in dit klimaat anders niet lang overleven. Eerst met een Tempo. Die was zo vol, dat ik alleen nog achterop op de treeplank kon staan. Ik begin me kennelijk aan te passen, want ik zit nergens meer mee. Ondanks mijn beperkte lengte ben ik toch groter dan de meeste Bengalen. Ik stak met kop en schouders boven de Tempo uit en had daardoor een prachtig uitzicht. Dat niet alleen, ook heel veel bekijks en commentaar.
De banken laten ons in de steek. Alle ATM’s weigeren geld te geven op onze pasjes. Hebben we alles wat we hadden weggegeven en zitten we zelf zonder kasgeld. Nou ja, we zullen wel zien. Misschien hebben we in Dhaka meer succes.
Vanaf Katjadulimore heb ik weer gewandeld. Onderweg kreeg ik nog het aanbod om het doodslaan van honden bij te wonen. Heb ik maar afgeslagen.
Lunchen deden wij in het dagverblijf naast ons huisje. Was leuk om kinderen van vorig jaar te zien en ook te zien hoe sommigen vooruit gegaan waren.
De training met Ria was top. Mijn rol was bescheiden. Ik mocht begeleider zijn als Ria een autistisch kind speelde. Daar valt nog veel aan te leren.
Daarna nog een training Sherborne. Leuk om te zien hoe de vrijwilligsters langzaam los komen en zichzelf als instrument durven gaan inzetten. Er werd veel gelachen tijdens het leren. Meestal een goed teken.
Vanavond uit eten bij Alex. Wij werden weer op het grote bed gepositioneerd en al het voedsel werd aangedragen. Alex, zijn vrouw en zijn nicht keken toe hoe wij het oppeuzelden. Een ongemakkelijke situatie.
Nu zijn we weer terug in ons huisje en voor het eerst sinds we hier zijn hebben we geen werk meer te doen vanavond. Morgen heeft Ria nog een aantal huisbezoeken met Tina en daarna gaan we samen naar de Stations kinderen. De Club van Koningen en Koninginnen. Om de kinderen weer te zien en met ze te spelen. Ook om uitleg te geven bij de materialen die wij uit Nederland hebben meegebracht om het spelend leren te bevorderen. Van de stations kinderen gaat vrijwel niemand naar school. Dus proberen de begeleiders hen via spel nog wat cognitieve vaardigheden bij te brengen. Van de echte wereld weten ze veel meer dan wij. Helaas.
-
28 November 2012 - 17:14
Annekee:
dag lieverd! Ben je nu klaar met al je trainingen? Nog maar twee dagen en dan komen jullie weer naar huis. Dat je het zo koud hebt 's morgens in bed, brrrr. Is er misschien een kruik te improviseren met heet water uit de waterkoker? Of ga samen in bed liggen. Dat hoort zo, op survivalkamp (inderdaad Theo, ik heb mijn slechte gewoontes niet afgeleerd in je afwezigheid. Ongevraagde adviezen geef ik nog altijd. Ik kan het niet laten.)
Een heel andere vraag: wat wil je eten zondag??
-
29 November 2012 - 13:08
Fer:
Ha Theo,
Met veel genoegen je mooie verhalen gelezen. Grote bewondering voor dat we je daarginds met je zus hebt gedaan. Dat is pas OS! Nu het verblijf er bijna opzit, wens ik jullie beiden een behouden thuisreis. Kom gezond weer in NL.
Hartelijke groet, ook aan Ria.
Fer -
29 November 2012 - 13:12
Thijs:
Honden doodslaan bij wijze van entertainment? Ieuw. Gelukkig heb je een paar goede boeken mee. -
29 November 2012 - 13:48
Wijcher:
Nou we keken vroeger ook altijd toe hoe Hessel uiteindelijk z'n bord leegmaakte, vooral jij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
