Vrijdag 30 november 2012

Vrijdag 30 november 2012
De terugreis is begonnen. Vanmorgen om vier uur ging de wekker. Dat voelde als vroeg. Gisteravond wel op tijd gaan slapen maar toch.
Ontbijten met cornflakes, want de bakker is nog niet wakker. Dan douchen en de badkamer schoonmaken. Ondertussen natuurlijk de mail checken. In Nederland begonnen de fans naar bed te gaan. Konden we nog even wat berichtjes uitwisselen.
Koffers pakken vroeg inderdaad niet zoveel tijd. Om kwart voor zes stonden deze buiten voor ons huisje en begon de grote schoonmaak door Ria. Die was daar om vijf voor zes mee klaar. We waren het eens dat het er in ieder geval beter uitzag dan toen wij kwamen.
Het busje zou ons om zes uur ophalen. Dat wil zeggen Bengaalse tijd, want het kwam 20 minuten te laat. Onderweg nog even wat andere passagiers oppikken en op weg naar Dhaka. De reis was slecht voor lijf, leden en geest, maar we kwamen uiteindelijke toch veilig aan.
Inmiddels zijn we in de buitenwijken van Dhaka en is het getoeter en geschreeuw niet van de lucht. Soms kunne we heel even gewoon doorrijden, maar meestal staan we stil.
Van Ayako, de Japanse fysio kregen we allebei een prachtig gevouwen doosje, met daarin een prachtig gevouwen doosje en daarin, enz. In de kleinste doos zat voor Ria een poesje en voor mij een klein Japans hondje. Het vouwen op zich vind in al heel kunstig, maar dat ze dat kan in het geweld van deze bus is wel heel bijzonder.
In Dhaka eerst enkele reisgenoten afzetten bij het door broeder Frank georganiseerde feest. Vervolgens naar het huis van Nizam om onze koffers even weg te brengen, in een ander deel van Dhaka. Nou ja. Het was meer stilstaan dan rijden en uiteindelijk deden we er twee uur over, heen en weer .
Het feest van broeder Frank was weer grandioos. Uit de hele omgeving van Dhaka had hij gehandicapten uitgenodigd met hun ouders en verzorgers. Na de verplichte toespraken werd er met de kinderen heus gefuifd. Spelletjes en zingen, vouwen en bewegen.
Bij de lunch kregen meer dan 300 mensen een goede maaltijd, waarna het spelen doorging tot vier uur.
Ik mocht nog even kennis maken met de bisschop van Dhaka die ter opluistering was uitgenodigd.
Na afloop met Nizam en Ahad, een andere collega van Ria naar diens huis. Hapjes en diner. Daarna naar Nizams huis om te gaan slapen. Bij Ahad was ik al een paar keer bijna in slaap gevallen, dus we gingen vlug naar bed.
Eindelijk is het gelukt, hoewel het voor de kou hier niet hoeft, we moesten in één bed. Heerlijk geslapen.