zondag 9 oktober

Vannacht een hele onderneming, omdat ik kennelijk toch iets verkeerd gegeten had. Uiteindelijk toch ook nog wat geslapen. De ORS moet helpen de uitdroging tegen te gaan. Ontbeten met twee banaantjes en water uit de fles.
Wij werden tegen de middag bij Broeder Frank verwacht. De thee stond klaar met koekjes. Hij had tevens voor ons het programma van de dag gemaakt. Eerst een korte dienst, zoals ze daar steeds doen om 12.00 uur. Daarna gezamenlijk diner in de buitenlucht. Als gasten kregen wij een bankje aangeboden, terwijl verder vrijwel iedereen in kleermakerszit op de grond zit. Ik kan me niet eens herinneren dat ik dat nog kon. Broeder Frank is 10 jaar ouder, maar die doet het zo. We werden voorgesteld aan de gemeenschap en konden zelf ook kort iets zeggen dat werd vertaald in het Bengaals. Grote hilariteit dat Ria mijn kleine zusje is. We gaan nu als Didi en Dada door het leven hier. Broer en zus en veel makkelijker te onthouden dan onze namen.
Na het eten werden we door Ashis rondgeleid langs een aantal projecten van de gemeenschap. Het naai- en borduur atelier, waar vrouwen met een handicap kunnen komen om een vak te leren en zo (meer) onafhankelijk te worden en ook nog geld te verdienen. Na twee jaar mogen zij ook vier dagen per week thuis werken, om zo gezin, kinderen en werk makkelijker met elkaar te combineren. Dat is nu weer eens vooruitstrevend. Tijdens het middageten hebben we la kennis gemaakt met het hoofd van de Vrouwenclub die dit allemaal organiseert. Een klein vrouwtje dat er verlegen uit ziet, maar voor niets en niemand bang is. Als het in vergaderingen (met mannen) niet genoeg naar haar zin gaat, slaat ze regelmatig met haar stok op tafel. Broeder Frank heeft al regelmatig een nieuwe stok moeten verschaffen, want zonder kan ze niet goed lopen.
We kwamen ook in een tapijt fabriekje. Hier zitten jonge gehandicapte vrouwen zes dagen per week tapijten te knopen en te weven. Ze zijn erg trots op hun producten die onder andere twee maal per jaar op een fair op de Nederlandse ambassade worden verkocht.
Vervolgens naar de tehuizen voor gehandicapten. Een jongenshuis en een meisjeshuis. Het zijn niet echt kinderen meer. De tehuizen maken een erg goede indruk qua verzorging en liefdevolle omgang. Het lijkt beter georganiseerd dan in Kenia. Ze doen het hier natuurlijk ook al veel langer.
Na de rondleidingen stonden er twee activiteiten op het programma: het kopen van een SIM-kaart voor Ria en geld trekken. De SIM-kaart was relatief eenvoudig, zij het langdurig. Ellenlange formulieren moesten worden ingevuld, een pasfoto ingeleverd, samen met een kopie van het paspoort dat zelf ook aanwezig moest ter verifiëring. De naam van de vader (met kleine letter), de naam van de moeder. Gelukkig waren er meer dan voldoende belangstellenden om Ria en de verkoper bij te staan, al geloof ik dat weinig mensen het hadden gemarkt als wij tijdens hun discussies even waren weggegaan. Maar ja, Ria kwam na verloop van tijd toch gelukkig met een SIM-kaart naar buiten. Was de telefoon nu maar opgeladen geweest, dan hadden we ook nog kunnen proberen of het geheel werkte.
Op naar de bank, althans de ATM. Nou, die zijn er volgens Broeder Frank genoeg in Mymensingh. Na een fikse wandeling kwamen we inderdaad bij een teller aan. Bewaker voor het hok waarin deze staat. Moesten eerst duidelijk maken dat we geld kwamen trekken, niet stelen. Daarop mochten wij het lokaaltje in. Hoewel het geheel veelbelovend begon, bleven we zonder geld zitten. De machine deed het niet.
Op naar de volgend bank waarvan er zoveel moesten zijn. Onze begeleider schatte de af te leggen afstand wel zo groot in, dat een riksja geboden was. De meeste zijn echter geschikt voor één persoon en wij zijn met zijn drieën. Onze gedachte om er dan twee te nemen werd als volstrekt belachelijk van de hand gewezen. Onze begeleider onderhandelde netjes over de prijs (20 eurocent). Vervolgens stapte hij als eerst in en ging op de bovenrand zitten, waarna ik moest plaats nemen tussen zijn benen. Vervolgens moest Ria zich daar dan naast persen. We hebben er foto’s van die later gepubliceerd zullen worden, mits er discreet mee wordt omgegaan.
Bij de tweede bank hetzelfde probleem. De bewaker wist al dat wij niets zouden krijgen, dus probeerden wij het niet. Na een korte wandeling de derde bank: geen geld. Kom vanavond na zeven uur maar terug, dan is er wel weer. Wij waren dat braaf van plan, zoals door de bankmedewerker opgedragen, maar broeder Frank verbood het als zijnde te gevaarlijk, in het donker in Mymensingh met – voor hun begrippen – veel; geld op zak. Morgen maar opnieuw proberen.
Vanavond gegeten in een van de meisjeshuizen vlak bij ons woonadres. Dat is kennelijk waar wij iedere avond gaan eten. Rijst met kip en Dal, met chapati (een soort pannenkoekjes). Tussendoor werd nog om advies gevraagd over de omgang met één van de vrouwen die zich te sterk aan één van de leidsters heeft gehecht en dan geen separatie duldt.
Nu zitten we weer in ons flatje, dat wil zeggen, Ria ligt, want er is maar één stoel. Morgen moeten we om 9.00 aantreden, in vorm en goed gevoed, om met de werkzaamheden te beginnen.