dinsdag 11 oktober

Een verrukkelijke dag. We worden gescheiden opgehaald, omdat Ria een andere bestemming heeft dan ik en vroeger begint. Tijd voor mij om de ontbijtboel op te ruimen en het natte beddengoed recht onder de fan te draperen. Zelfs het appartement vegen komt nog aan bod. Rond negen uur word ik opgehaald om naar Bolaspur te gaan, één van de KDC’s. De reis in de riksja is weer lang en hard. Ik ben me weer bewust van een aantal ingewanden waarvan ik het bestaan geheel was vergeten. Ik kan ze niet alleen lokaliseren, maar tevens de interne weg volgen die zij afleggen gedurende onze reis per Riksja. Toch is dat reizen zo wel heel prettig. Je zit in de buitenlucht en van lopen ga ik zo verschrikkelijk zweten. Ik heb wel medelijden met de berijder. Wat is dat verschrikkelijk zwaar werk op deze slechte wegen waar ze ook nog steeds door ander verkeer vanaf worden gedreven.
Het KDC ziet er zeer goed verzorgd uit. Ik word door één van de kinderen van harte welkom geheten. Slechts heel langzaam loopt het er vol. Het programma begint pas om tien voor elf. Hierdoor is het wel heel kort, want om 12.00 uur is het voor deze groep al weer afgelopen. Er wordt heel liefdevol met de kinderen opgetrokken. Er zijn ook een aantal moeders bij. Onder andere die van Shabron, een vierjarige jongen die op mij de indruk van anderhalf maakt. Zij hoofd drie maten te groot voor zijn lichaam. Ria zal hem nog nader onderzoeken om te zien wat voor speciale zorg hij nodig heeft. Eerst dacht ik dat hij niet kon zien, omdat hij weinig reageerde op prikkels. Later bleek hij vooral selectief te zijn. De problemen van moeder gaan vooral over de vader die gewelddadig en verslaafd is. Ze staat onder bescherming van oma, waardoor het geweld enigszins wordt beteugeld.
Opvallend was dat er geen afzonderlijke plannen voor begeleiding van de kinderen waren. Volgens broeder Frank wordt daaraan gewerkt en zal Erik-Jan wanneer hij in januari komt daar aandacht aan besteden.
’s Middags werd ik eerst door broeder Frank naar een kamertje gestuurd om even te rusten. Bleek achteraf een verstandig plan. Ik heb geslapen als een os en misschien ook wel zo geronkt, maar dat heb ik zelf niet gehoord. Om 2.30 liefdevol gewekt door een flinke klap op de deur. Weer stond er een riksja klaar met een begeleider om naar één van de clubs te gaan voor de zeer arme kinderen. Een deel van deze kinderen gaat nooit naar school, maar zwerft over straat of verdient zelf wat geld. Sinds het begin van de club ”Allemaal Koningen en Koninginnen” is het aantal schoolgaanders behoorlijk toegenomen, mede onder invloed van de club. Voor diegenen die niet naar school gaan wordt op de club wat onderwijs verzorgd. Vroeger leek het een voordeel om onderwijs te genieten om een betere toekomst en beter werk te krijgen. Nu is de situatie in Bangladesh zo dat er voorlopig geen werk zal zijn, of je nu geschoold bent of niet. De club ligt in één van de slums van Mymensingh. Er is veel vuil, afval, menselijke uitwerpselen. Ik wou zeggen die liggen op straat, maar er zijn natuurlijk ook geen straten, behalve om de slums heen.
De kinderen leken graag op de club te komen. Er werden spelletjes gedaan, soms met een educatief tintje, gezongen, getekend. Boeiend is dat islamitische kinderen en hindoe kinderen vrijelijk door elkaar zitten. Iedereen wil op de foto, niet alleen de kinderen, maar ook sommigen van de leiding. Ik heb nog even een Nederlands lied aangeleerd, dart met veel verve en veel motoriek werd uitgevoerd, zij het nog niet helemaal verstaanbaar.
Snel terug naar het broederhuis, omdat ik op verzoek een workshopje zal geven in anger-management. Op verzoek van Broeder Frank, omdat veel Bengalezen de gewoonte hebben om er bij woede gelijk op te slaan. Ik werd geholpen door een tolk die een hoog, maar omgekeerd “The president says Yes”-gehalte had. Iedere zin die hij voor mij vertaalde, voorzag hij van twee à drie zinnen toelichting en commentaar. Omdat de workshop erg interactief was, werden de Bengalen ongebruikelijk uit hun tent gelokt. De discussie was intensief en de vragen hielden niet op. Na deze workshop hebben Ria en ik de tijd van het avondgebed gebruikt om een wandelingetje langs de rivier te maken.
Het eten gaat beter. Broeder Frank maakte om vijf uur een kopje koninginnensoep voor me; van zijn zus gekregen toen ze hier was. Echt een opkikkertje. Voel me stukken beter. Volgens Ria krijg ik weer praats. Ik loop nu – net als Ria – in mijn onderbroek door het huisje. Ria heeft koffie gezet terwijl ik een groter kakkerlak ving.