Vrijdag 14-10

14-10
Vandaag een vrije dag. In Bangladesh is de vrijdag de wekelijkse rustdag. Vanmorgen begonnen met uitslapen tot 9.00 uur. Wij hoorden de meeste buren al veel eerder bezig zijn. Naast ons blijkt een Ierse vrouw te wonen. Wij hebben haar nog niet gezien, maar wel gehoord gisteravond en vanmorgen. Men zegt dat het kouder begint te worden. Voorlopig zeggen ze er niet bij waar. Wel blijft het ondanks de hitte steeds een zekere moed vragen om onder de koude douche te stappen. Uiteindelijk valt ook dat mee als je er eenmaal door bent.
Gisteravond tot laat nog enkele lessen zitten voorbereiden. Emotie management voor de peace-workers. Hoe om te gaan met agressief gedrag bij gehandicapte kinderen. Hoe is de attachment tussen mentaal gehandicapte kinderen en hun begeleiders te reguleren. Er is bij de omgang met de kinderen hier vooral veel zorg en liefde, wat natuurlijk een noodzakelijke voorwaarde is, maar buitengewoon weinig kennis over handicaps en verschillen daarin. Men heeft nog geen mogelijkheden tot ontwikkelingsonderzoek, waardoor de meeste kinderen dezelfde zorg en dezelfde uitdagingen krijgen, terwijl differentiatie hen beter zou helpen. Lees dit niet als verwijt: men roeit met de riemen die men heeft en werkt heel hard en met hart en ziel. Voor ons betekent het om zorgvuldig te doseren in wat we aanbieden, omdat het alleen maar zin heeft als het ook kan worden gebruikt na ons vertrek.
Vandaag staan drie uitjes op het programma waarvan er twee zijn die mij vrees inboezemen. Vanmiddag zijn we uitgenodigd voor de lunch bij Juma, iemand die fysiotherapie geeft op het PCC. Ik vrees het, omdat we dan iets moeten gaan eten waarvan we niet weten hoe het is klaar gemaakt. Daarna een boottochtje op de Brahmapoetra met Allangier, bij wie we vanavond zijn uitgenodigd om te gaan eten. Kortom, hebben we vrij, hebben we toch nog zorgen.
Het bezoek aan Juma was heel speciaal. Klein huisje. Eén kamer eigenlijk met een heel groot bed, waarop ook wij moeten plaats nemen. Het bed vult twee derde van de ruimte. Het ziet er mooi en opgeruimd uit. Juma blijkt in het huisje dat nog een kamer heeft te wonen met twee zussen en twee broers, haar moeder en nog een klein nichtje. Het grote bed waarop wij zitten wordt ’s nachts door vier vrouwen beslapen. De mannen liggen in de andere kamer. Wanneer het tijd van eten is, wordt het bed gedekt. Borden en schalen erop geplaatst. Moeder en zus hebben werk gemaakt van het eten en het ziet er heerlijk uit. Zo smaakt het ook. Juma laat wat van haar eigen ontwerpen aan jurken en andere kledingstukken zien. Prachtig. Na het eten worden we geacht weer te vertrekken, hetgeen ons wel goed uitkomt.
We gaan even op goed geluk per riksja de stad verder bekijken. Bij een markt houdt Ria het niet meer en stappen we uit. Wandelen er rond. Het fruit ziet er goed uit. Er is ook een grote “vleesafdeling” die er vooral vies uit ziet en ook zo ruikt. Wij zijn eigenlijk op zoek naar andere winkeltjes en een internet café, maar alles is dicht op vrijdag. Jammer, want dat is onze enige vrije dag. Wat fruit gekocht en weer per riksja naar het broederhuis. Tegen vieren worden we opgehaald door Alangir om een boottochtje te maken. Dat verloopt vooral in alle rust. Kun je in Mymensingh nergens om de enorme hoeveelheid lawaai om, op de rivier is het stil, met uitzondering van een enkele boot met keiharde motor en dito luidspreker. Na de tocht te voet naar het huis van Alangir waar we warm welkom worden geheten door zijn vrouw Rina en zijn drie schatten van jongetjes. Ook hier mochten we weer op het grote bed plaats nemen. Dat grote bed wordt ’s nachts aan de drie jongens afgestaan en slapen de ouders op de grond. Hun huisje bestaat uit één kamer. Het koken gebeurt voor het huisje onder een afdakje. Het kamertje is vol, maar ziet er netjes uit. Alangir is zelf als straatjongetje begonnen en uiteindelijk door de broeders opgevangen en daar opgegroeid. Nu heeft hij een baan en is hij aan het bouwen aan zijn eigen stenen huis. Dat is pas opklimmen. De jongetjes zijn scheten, donderstenen. Het eten is heerlijk. De moeder eet niet mee. Net als de gastgever vanmiddag. Na het eten te voet naar onze eigen slaapplaats om nog wat te werken en dit verslag te schrijven. Dat gaat door het donker, zonder wegen of paden aanvankelijk. Ria komt nog bijna in aanvaring met een rund.