19-10

Vandaag is Jos jarig. Van harte gefeliciteerd. Vanmorgen zonder ontbijt aan het werk gegaan. De klachten waren nog niet over. Eten lijkt het erger te maken. Dus met honger aan het werk. Er zat een groep jonge theologen op mij te wachten die wilden weten hoe met conflicten om te gaan. Kennelijk vooral met die van hun aanstaande parochianen, want over zichzelf hadden ze weinig idee hoe ze met conflicten om gaan. De morgen vooral ingevuld met het omgaan van conflicten van twee parochianen die in een strijd zijn verwikkeld over land. Iets dat hier vrij veel voor komt. De rechtbanken worden bedolven onder dit soort zaken. Heeft waarschijnlijk ook te maken met het feit dat hier 160 miljoen mensen moeten leven in een gebied nauwelijks groter dan vijf keer Nederland. En een hoog geboorteoverschot. Als het gaat over het onderscheid tussen Interests, Rights en Power was er wel onmiddellijk belangstelling, omdat met name Power hier een zeer populaire manier van conflict oplossen is. Hoe bewegen wij mensen af te stappen van de Power Oplossing en meer te gaan kijken naar behoeften, wensen en belangen. Het niet geven van een eigen oordeel als bemiddelaar was ook een geheel nieuw idee.
Na de bijeenkomst bood Broeder Frank mij zijn bed aan om uit te rusten voor de lunch. Hetgeen ik graag heb geaccepteerd. Bij de lunch heb ik mij beperkt tot min of meer droge rijst in de hoop dat ik ervan zou opknappen.
De middagbijeenkomst was in een gezinsvervangend tehuis waarin van mij een training werd verwacht over het omgaan met eigen gevoelens in het werken met gehandicapten. Aanvankelijk een moeizame workshop, omdat de vertaling in het Engels zo verwarrend was, dat ik begon te geloven het Bengaals beter te begrijpen dan het Engels. Bovendien bracht de vertaler steeds dingen van zichzelf erbij, waardoor vragen en opmerkingen van de deelnemers naar de achtergrond verdwenen. Na een tijdje werd het beter na wat min of meer subtiele feedback van mij richting vertaler. Zo te zien ging iedereen tevreden weg en werd ik gevraagd voor nog een keer.
Het diner waarvoor wij zijn uitgenodigd in een ander gezinsvervangend tehuis vanavond hebben we afgezegd. Uit eten gaan heeft nu niet mijn prioriteit. Bovendien geeft het ons wat tijd om zaken administratief af te werken en te werken aan de voorbereiding van de volgende dag.
Hopelijk is de internetwinkel vandaag wel open, zodat we weer eens wat berichten kunnen versturen. Nou, die was dus wel open, maar had geen internet. Voor de zoveelste keer. Ria had even daarvoor al haar neus gestoten en had haar teleurstelling omgezet in actie en een adres opgeduikeld waar een modem te koop was. Nu weet je nog niet veel als je een Bengaals adres hebt, maar gelukkig schoot er weer iemand te hulp. Hij legde niet alleen aan de riksja rijder uit hoe hij er moest komen, maar onderhandelde intussen ook nog even voor ons over de prijs. Hij kwam uit op 15 taka. 15 eurocent dus. Ongeveer bij de telefoonwinkel aangekomen vroeg de bestuurder nog even verder. Het was zo’n 50 meter terug. Van de omstanders mochten wij niet even lopen. Hij hoorde ons voor de deur af te zetten. Voor zijn 15 taka. In de winkel was het onoverzichtelijk. Er waren veel mensen en het was onduidelijk hoe de beurten verdeeld werden. Na een tijdje kwamen we erachter dat er op een geheimzinnige manier nummertjes werden uitgedeeld. Wij hoefden echter geen nummertje, want iedereen wist wel wanneer wij aan de beurt waren. Helaas waren de modems uitverkocht. Ria kreeg de verkoper zo ver om wat rond te bellen en kreeg zo een adres waar morgen vanaf 10 uur een modem zou liggen. Allah Volente. Buiten besloten we nog even wat te wandelen in de hoop een internetshop tegen te komen toen we een andere grote telefoonwinkel zagen. Zij hadden gewoon een modem en een leuke aanbieding. Nu hoeven we hier alleen nog op elkaar te wachten met internetten. En op elektriciteit natuurlijk. Zeker als de batterij van de computer leeg raakt.