Vrijdag 21-10-2011

Vandaag een vrije dag vanwege de Vrijdag. Om 9.00 werden we opgehaald door weer een nieuwe vrijwilliger die ons mee op stap zou nemen vandaag. We gingen een speciaal volk bezoeken dat vandaag een groot feest vierde.
We gingen met de bus. Deze stond klaar en was vol. Nou ja, voor onze begrippen dan. Wij werden naar binnen gewerkt en kregen vooraan onze plaats aangewezen. Iedereen vindt het kennelijk heel gewoon dat er voor bezoekers plaats wordt gemaakt. De chauffeur maakte nog snel even een praatje, terwijl hij al langzaam weg reed. Ria zette hem op de foto. Hij was daar erg mee ingenomen, al zal hij hem nooit zien. Een kakofonie. Niet alleen een brullende motor vlak voor ons, maar ook een chauffeur die onophoudelijk luid toeterde. Na ruim een uur mochten we uitstappen. Een soort dorpje langs de “snel”-weg. Daar huurde onze gids een platte bakfiets waarop wij plaats mochten nemen. Zo werden wij nog een uur de binnenlanden ingevoerd. Bij die rust, zo in de natuur is Bangladesh echt mooi. Ananassen, bananenbomen, gemberplanten, kokosnootbomen, rijstvelden en vooral een diepe rust. Op de plaats van bestemming kwamen wij bij een enorme tent waarin honderden en honderden mensen, volwassenen en kinderen op de grond zaten te wachten tot het programma zou beginnen. Het was een feest van hun eigen cultuur, de Garo’s.
Wij werden aan de wachtenden voorbij gevoerd naar de op stoelen zittende hoogwaardigheidsbekleders en blanken. Vooral aan de blanken werden we voorgesteld. Het feest zou een uur geleden beginnen, dus de start kon niet lang meer op zich laten wachten. Het begon met de opsomming van een lange rij belangrijke mensen die op één of andere manier een rol spelen bij het bevorderen en in stand houden van de cultuur. Daarna waren de religieuze en politieke leiders aan de beurt om hun zegje te doen. Ook naar hen luisterde niemand, maar iedereen bleef braaf zitten. Daarna begon het echt met muziek en dans. Een oudere man kreeg in no time iedereen op het puntje van zijn nou ja, zeiltje zullen we maar zeggen. Indrukwekkend en voor de toeschouwers kennelijk ook betekenisvol. Er werd ook een strijd uitgebeeld. Ademloos werd het gevolgd.
(Terwijl ik dit zit te typen is er een noodweer losgebarsten. De stroom zal zo wel weer uit gaan)
Voor ons was het weer tijd om te gaan. Onze gids wilde met ons een maaltijd gebruiken in een tentje langs de weg. Mij niet gezien. Voorlopig genoeg geëxperimenteerd. In plaats van een bakfiets namen we nu een motor riksja. Sneller, maar veel minder idyllisch. De bus vertrok net toen wij aankwamen. Even een grote bos bananen gekocht en – op aandringen van Ria – thee gedronken in weer een tentje langs de weg. De bus was nog voller dan vanmorgen. Er werd nu ook vee in vervoerd. Eenden in een grote tas. Eerst werd voor ons plaats gemaakt op de achterbank. Opvouwen en wegwezen, maar ja, we zaten. Halverwege werden we hogerop gevraagd. Op het dat van de bus zaten ook mensen. Deze hesen ook de bagage en pakketten van andere reizigers naar boven en beneden.
Thuisgekomen gaat Ria eerst rusten en ik aan het verslag.