Woensdag 21 december 2012

Woensdag 21 november 2012
Vandaag naar de projecten in Manikonj. De busreis viel qua drukte mee. Ria kreeg van een oude dame een puntje van haar stoel aangeboden. Voor mij een staanplaats zonder persen.
Bij het uitstappen werd Ria onmiddellijk herkend door de eigenaar van de theeshop. We werden uitgenodigd om even te komen praten. Ria vond het nodig om naar het project te lopen, een stevig half uur.
Afrosa is prachtig. Twee vrij nieuwe gebouwen waarvan een de zorgboederij en de andere het dagcentrum. Al vrij snel stonden we enkele rolstoelen te verbeteren die door de leverancier verkeerd waren afgeleverd. De banden die de berijders moesten steunen hadden eerder de functie hen op te hangen dan te steunen. De klusjesman ging direct aan de slag en binnen een half uur waren de noodzakelijke verbeteringen aangebracht.
Vervolgens naar het dagverblijf in Chior waar Ria ook weer een zeer warm onthaal kreeg. Cookie was zelfs tot tranen bewogen om haar weer te zien.
Buitengewoon verwarmend te zien hoe de werkers met de kleine gehandicapten omgaan en hen verleiden tot bewegen en spelen.
Vervolgens op huisbezoek bij Sujan en Sohag. Beide kinderen leiden aan spierdystrofie. Sujan had een wel heel lenige rug, die hij kon buigen op heel onnatuurlijke plaatsen. Beide kinderen komen zelden ergens, omdat ze nogal buitenaf wonen en het dragen van twee kinderen nogal veel vergt van moeder en grootvader. Uit onderzoek bleek dat Sujan erg gebaat was bij een aangepaste rolstoel, dus hebben wij ons laatste zakgeld bij elkaar gelegd en er nog een uitgeperst.
Ver volgens naar de beroemde markt van Chior. Een belevenis. Wegblijven wanneer je last hebt van agorafobie.
Op Afrosa een training Sherborne. Een methode waarbij vooral gebruik gemaakt wordt van samen bewegen in de ruimte. Erg leerzaam en vooral ook veel gelachen. Nabijheid en aanraken ligt in Nederland toch wel heel anders dan in Bangladesh. Oefenen op het randje van taboes.
Na een bakkie bij weer een andere thee-kennis van Ria naar het huis van Nizam en zijn vrouw voor een maaltje.
In het stikdonker met de bus naar huis, zonder zeker te weten waar uit te stappen. Gelukkig bevatte de bus zo’n kleine 100 bereidwillige en behulpzame Bengalen die (ook weer gelukkig onderling) discussieerden over wat voor ons het beste was. Na ruim een half uur werden we uit de bus gezet. Op precies de goede plaats.