Vrijdag 16 november 2012

Vrijdag 16 november 2012
Vrijdag is hier de rustdag. Dat wil nog niet zeggen dat er ook wordt gerust. Wel dat we tot 8.00 uur hebben uitgeslapen. Ondanks dat, of wellicht daardoor, moeite met opstaan. Gisteren hebben we Cornflakes gekocht, dus Ria hoefde niet naar de bakker.
Even bloedprikken voor de trombosedienst. Gaf toch nog wat probleempjes. Bij de eerste prik kreeg ik niet genoeg bloed, dus een pleistertje erop en door naar de volgende vinger. Daar lukte het wel. Bleek echter dat de voorgeknipte pleistertjes op waren. Omdat ik op Schiphol mijn schaar had moeten inleveren probeerden Ria en ik samen met een nagelschaartje een pleistertje te knippen. Nou, dat waas vooral lachen. Uiteindelijk de hele flap maar op dat minuscule gaatje geplakt. Dat leidde natuurlijk weer tot veel vragen over wat voor ramp er was gebeurd en of er een ziekenauto moest komen. Voor alle zekerheid vanavond maar een nieuw schaartje gekocht om de harten hier niet te veel op hol te laten slaan.
Er was feest. Ouders (dat wil zeggen moeders) waren samen met hun gehandicapte kinderen uitgenodigd op het terrein van de basisschool. Eerst werd en gebeden (zowel Moslims, als Hindoes als Christelijk) en veel gespeeld en gezongen. De Europeanen werden natuurlijk in het zonnetje gezet. Zorgvuldig en waarderend omgaan met gasten is hier heel belangrijk.
Een deel van de middag had ik geen programma, dus even lekker geslapen.
Daarna op bezoek bij Animesh, een van de werkers bij de PCC die vorig jaar een dochtertje kreeg en waar we nu gingen kijken hoe groot ze al geworden was. Ze wonen in een klein huisje, erg donker, maar kennelijk voor mensen in Mymensingh redelijk comfortabel met een huiskamertje (dat geheel gevuld was toe wij en met drie op bezoek kwamen (Ria en Alex gezeten op het grote bed), een slaapkamertje waar de drie gezinsleden naar Bangladees gebruik gezamenlijk in slapen, en een klein keukentje. We kregen lekkere hapjes.
Toen Animesh vorig jaar met een paar collega’s bij Ria op bezoek kwam, had Ria pasta gemaakt. Hadden ze nog nooit gegeten. Kennelijk vonden ze het lekker, want Animesh en zijn vrouw eten het nu regelmatig en ook vanavond kregen we het voorgezet.
Na het bezoek even naar onze vaste teashop. Even bijpraten, want wij hadden elkaar ook de hele dag niet gezien. En weer boodschappen doen.
Kennelijk doen wij nog iets verkeerd, want de winkelhouders beginnen allemaal te grijnzen en vriendelijke geluiden te maken als wij in de buurt komen.
Nu zitten we thuis te keutelen en te keuvelen. Het einde van weer een mooie dag.