Zaterdag 17 november 2012

Zaterdag 17 november 2012
Op het feest gisteren kwamen veel kinderen op mij af om even een handje te geven of een knuffel te krijgen. Hartverwarmend. Zo veel vertrouwen als er uit spreekt. Het samen plezier hebben en de gasten daarin laten delen is hier echt vanzelfsprekend. Het is wel echt hun feest.
Het is ook leuk om Tina bezig te zien. Vorig jaar kreeg ze van ons al bewondering voor hoe ze de kinderdagverblijven leidde en heel veel andere activiteiten voor de gehandicapten en hun ouders deed. Nu leek ze wel ontvlamd. Zelfverzekerd en enthousiast. Ook naar haar personeel toe.
Het viel me ook op hoeveel vrijer de moeders spraken over hun problemen met buurt, familie en gezin, omdat een gehandicapt kind niet wordt geaccepteerd of zelfs geduld. Ze konden elkaar ook steunen en soms hartelijk lachen met elkaar om werkelijk schrijnende situaties.
Vandaag was het voor mij niet zo druk. Daarom even tijd genomen om onze badkamer een borsteltje te geven. Dankbaar werk.
Voor de lunch naar PCC waar Ria kinderen aan het onderzoeken was voor de nieuw te starten groepen. Ontroerend om te zien hoeveel wil en energie die kleintjes hebben, ondanks hun weinige mogelijkheden. Op verzoek nog wat psychologisch en pedagogisch advies gegeven aan moeders die zich door hun schatje dreigen te laten terroriseren. Ik heb niet de illusie dat het gelijk zal werken, maar wel hoop dat het zaadje is gepland dat ze niet helemaal machteloos zijn tegenover wangedrag. Daarnaast hebben de werkers in het centrum er ook bij gezeten en het gehoord, wat hen weer sterkt in de overtuiging dat zij niet hoeven toezien wanneer het dreigt verkeerd te gaan.
Vanavond een workshop begeleid in het broederhuis voor de jongens die daar wonen. Het thema was: hoe ga je nu verder wanneer je hier weggaat?
Mooie driehoek gemaakt met in de hoeken: gemeenschap, werkleven en persoonlijke ontwikkeling.
Vanuit mijn positie als buitenstaander kon ik vragen stellen die hier ongebruikelijk indringend zijn.
De jongens vonden het wel spannend, vooral als het persoonlijk werd. Aanvankelijk spraken ze vooral in theorie, wat ze allemaal zouden kunnen doen en wat ze volgens hun respectievelijke godsdiensten zouden moeten doen. Gedurende het gesprek werd het meer persoonlijk. Ook gingen ze meer stil staan bij wat ze vandaag zouden kunnen (beginnen te) doen, in plaats van over een half jaar, of een jaar.
Geld en macht worden gezien als belangrijke middelen om invloed uit te oefenen. Anders wordt er niet naar je geluisterd. Niet helemaal ten onrechte natuurlijk. Stel dat je geen geld en macht hebt, ben je dan machteloos? Daar werd het even stil van. Wordt vervolgd.
Na afloop met Ria eten en winkelen. Er stond een klein bedelaartje van een jaar of 85 langs de straat die wij eerst een beetje geld gaven, zodat hij morgen ook weer kan eten. Later bedachten we dat we het eten dat wij over hadden in het restaurant en hadden laten inpakken voor de riksja rijder ook wel aan hem konden geven. Toen had hij moeite om zijn tranen in te houden.
Met moeite een kaart van Bangladesh gekocht met Engelse tekst. Viel nog niet mee. Winkeltje in, winkeltje uit. Winkeliers zijn niet kleinzerig. Ze wijzen zonder aarzeling naar een volgende winkel die wij zeker moeten proberen, omdat zij het zelf niet hebben.
Er stond ook een straatventer met kaarten langs de weg. Eerst werd de hele kar leeggegraven, maar er bleken alleen Bangladese kaarten te zijn, en daar hebben wij niets aan, want die kunnen we niet lezen. Geen probleem zei hij. Als je 10 minuten wacht, haal ik er een. Inderdaad, 10 minuten later was hij weer terug, met twee kaarten, keurig aan een kaartenlatje gemaakt. Thuis uit een kalender gehaald en voor de klant naar wens gemaakt. Deze man hebben wij beloond met 100 taka. Aan zijn buiging te zien was het goed betaald.