Zondag 18 november 2012

Zondag 18 november 2012.
Vandaag lekker op tijd opgestaan en al keuvelend gerommeld en ontbeten. Cornflakes en banaan stond op het programma.
Zo rond 5 uur begint hier het leven op gang te komen. Eerst natuurlijk de oproep tot gebed dat ons van verschillende kanten bereikt. Daarna beginnen mensen te leven, te roepen en te schreeuwen.
Het verkeer begint in volle sterkte te komen. Iedereen die hier een toeter heeft toetert. Want iedereen vindt dat hij meer recht heeft op dat beperkte stukje weg dan de ander, die moet maken dat hij weg komt. Ik schrijf hij, omdat ik nog geen vrouwelijke chauffeurs heb gezien.
Vandaag weer verder met de vredesgroep. Eerst hebben we een video bekeken van een conflictgesprek. Hoewel iedereen Engels moest kunnen verstaan om aan de cursus mee te doen, moest toch vrijwel alles worden vertaald. Het is mooi om te zien hoe sommige deelnemers alles uit de kast moeten halen om het geheel te kunnen volgen en toch blijven doorzetten en blijven proberen.
Het lijkt hier enerzijds het land van apathie: we kunnen er niets aan doen, het overkomt ons. Anderzijds het land van de vechters die overal wel werk of handel in zien om maar een beetje vooruit te komen.
Ria heeft de eerste helft van haar kinderen onderzocht. Tot nu toe zijn er vijf rolstoelen nodig. Dankzij de gulle gaven van donoren kunnen wij die contant betalen.
Vanavond in het donker terug naar de stad om geld te trekken voor de rolstoelen en andere onkosten. Spannend. Eerst om er te komen.

Wij werden in een Tempo geperst. Daartoe moesten eerst twee mensen uitstappen. Ria perste zich aan stuurboordzijde op het bankje dat eigenlijk al te vol was. Ik deed hetzelfde aan bakboord, waarna een van de mannen die was uitgestapt zich vervolgens weer naast mij perste. De laatste man bleef op de achter treeplank staan. Ria hield zijn tas vast, zodat hij zichzelf kon vasthouden. En zo trokken we naar de stad.
Vanwege de veiligheid hebben ze hier overal drempels gelegd van een kleine 30 cm hoog en 50 cm breed, over de hele breedte van de weg. Stel je het effect voor in een overvolle Tempo die niet is geveerd. Ik doe steeds maar mijn mond open om te voorkomen dat ik bij de klap mijn tanden stuk bijt.
De ATM die wij bezochten werkte zo maar. Gisteren hing er nog een bord voor “out of order”. Het moet gezegd: je krijgt hier wel ongelooflijk veel geld bij het pinnen. We liepen allebei met een enorme bult terug naar het theehuis.
Omdat wij al vier dagen achter elkaar elektriciteit hadden, dachten wij dat de problemen daarmee wellicht minder geworden waren. Net toen wij thuis kwamen viel de stroom echter uit en was alles weer normaal.
Beide laptoppen waren opgeladen, dus bij kaarslicht hebben we nog een tijd zitten werken. Als de batterijen op zijn, houdt alles op. Dan moeten we wel gaan praten….