Zaterdag 24 november 2012

Zaterdag 24 november 2012
Vandaag liep om 6 uur de wekker al weer af. We vonden het allebei moeilijk om er uit te komen na de lange reisdag van gisteren. Bovendien hadden we het allebei koud in bed en leek het daarbuiten nog kouder. Halverwege de nacht had ik mijn trui al opgezocht. Vanavond beter voorbereid naar bed. In Manikonj was het juist moeilijk de hitte buiten te houden.
Toch maar opgestaan. Ria ging vandaag zo vroeg naar de bakker dat ze zonder brood terug kwam. De oven was nog niet opgestookt en de bakker zelf nog niet aanwezig. Dan eerst maar douchen en de gewone huiselijke dingen doen. Een half uur later was er wel brood. Normaal nemen we samen drie pannenkoeken, maar dat wordt te weinig. Het begint ons steeds beter te smaken.
Toen ik bij de trainingsruimte aankwam was alles nog op slot. Ik werd wel binnen gelaten maar was toen in de ruimte, zonder iets, geen stoel, geen tafel, alleen een lege vloer. Na 20 minuten kwam iemand mij een stoel brengen. Hopelijk begint de training vandaag min of meer op tijd.
Ik heb de groep een aantal exemplaren van “Getting to Yes” bezorgd met het verzoek dit te lezen. Ik ben benieuwd.
Het trainen is millimeterwerk. Heel langzaam, ook door de vertalingen, stapje voor stapje oefenen.
De Harvard regels waren ondanks het huiswerk nog niet bekend. Hilarische situaties bij het uitleggen van de eerste regel: Scheidt de persoon van het probleem.
De deelnemers doen hun uiterste best, maar hebben nog weinig ervaringen in het anders naar problemen kijken. Het is voor henzelf al een cultuuromslag om niet te oordelen maar neutraal te bemiddelen. De meesten hebben de afgelopen dagen ook thuis geoefend met anders communiceren. Ze vonden de ervaringen verrijkend, maar er werd vooral ook hartelijk gelachen om de effecten op hun vrienden, kennissen en huisgenoten.
Na de training werd ik door Ria opgehaald om naar wat wij noemen “Notenbazaar” te gaan. Je kunt er geen noten kopen, maar zo klinkt dat stadsdeel in onze oren en we worden daar steeds heen gebracht wanneer we dat tegen de tempo bestuurder zeggen.
Ria had veters nodig voor schoenen van de kindjes. Wij wisten daar enkele schoenwinkels, dus dat zou geen probleem zijn. Behalve natuurlijk dat schoenwinkels in Mymensingh geen veters verkopen.
Dan eerst maar aan de Lassie en naar de fotograaf om enkele foto’s van huisbezoeken en het team uitje van gisteren af te laten drukken. Terwijl dat werd gedaan, wandelden we de stad verder in op zoek naar veters en naar de oude man die daar vorige week stond te bedelen om hem iets extra’s toe te stoppen. Helaas konden wij hem niet vinden. Wel een mannetje – gehandicapt maakte zijn oude moeder ons duidelijk – die mijn schoenen poetste.
Met foto’s terug naar onze thee-shop om pannenkoeken te eten en thee te drinken.
Nu zitten we weer in ons huisje en is Ria hard aan het werk om de verslagen af te maken van alle geteste kinderen, zodat een verder overzicht kan worden gemaakt van benodigde materialen en hulpmiddelen.